Klasztor OO. Paulinów we Włodawie

Piętrowy barokowy klasztor wzniesiony w latach 1711 – 1717 dla osiemnastu zakonników według projektu Józefa Pioli. W ciągu wieków pełnił on nie tylko rolę mieszkania ojców bo zawirowania dziejowe zmieniały jego przeznaczenie. Część domu była wynajmowana lokatorom świeckim. W XIX wieku we wschodnim skrzydle klasztoru znajdował się magazyn zbożowy. W latach 1840 – 1843 z refektarza uczyniono pomieszczenie dla parafii unickiej w czasie budowy cerkwi greko – katolickiej. W klasztorze mieścił się przez pewien czas lazaret wojskowy a po kasacie część przeszła na własność parafii diecezjalnej reszta zaś stała się siedzibą władz miejskich i tymczasowo szkoły. Po ponownym sprowadzeniu paulinów w XX wieku skrzydło klasztoru należące do parafii stało się na powrót ich własnością a pozostała część dopiero po wybudowaniu nowego ratusza i sprowadzenia się tam władz miasta. Wtedy też przystąpiono do generalnego remontu klasztoru i przywracania pierwotnego wyglądu wnętrz, wielokrotnie w przeszłości zmienianych i przebudowywanych. Budynki zakonne są niemym, ale głośnym świadkiem pobytu i duszpasterstwa białych zakonników w mieście nad Bugiem. Teraz gdy na powrót dostały się ludziom, którzy nie traktują ich po macoszemu, ale jako prawowici właściciele przykładają do nich dużo serca i nie skąpią grosza na remonty, jest wielka szansa, że na nowo ukażą całe swe piękno. Uposażenie placówki najpierw spore, później stopniowo uszczuplane przez złośliwości losu, pozwalało paulinom prowadzić szeroką działalność na płaszczyźnie budowlanej, duszpasterskiej, kulturowej i oświatowej. Starania o pobudowane i schludne utrzymanie kompleksu budynków świadczą, że klasztor i kościół był dla nich prawdziwym domem. Postawa zakonników i ich praca przed kasatą zdają się sugerować, że powrót do Włodawy po 118 latach wygnania był nie tylko zbiegiem sprzyjających okoliczności lecz sprawiedliwością dziejową.

Opis pochodzi ze strony głównej Parafii św. Ludwika we Włodawie.