Park Ocalałych

Park Ocalałych powstał dokładnie 30 sierpnia 2004 roku podczas obchodów 60. rocznicy likwidacji łódzkiego getta.
Park usytuowany jest pomiędzy ul. Wojska Polskiego a ogródkami działkowymi przy ul. Źródłowej w dolinie rzeki Łódki, na terenie przylegającym podczas wojny do granic Litzmannstadt Ghetto.
Pomysłodawczynią parku była Halina Elczewska, która przeżyła getto łódzkie. Ona też jako pierwsza posadziła swoje "drzewko pamięci". Pod jednym z dwóch pomnikowych dębów szypułkowych odsłonięto pomnik - głaz (znaleziony na terenie parku) upamiętniający tragiczne wydarzenia lat 1940-1944. Umieszczono na nim napisy w czterech językach: polskim, angielskim, hebrajskim i jidysz.
418 osób ocalałych z holokaustu, które zdołały dotrzeć do Łodzi zasadziło swoje drzewko: dęby, klony, lipy, brzozy, graby, buki, sosny, świerki i modrzewie. Drzewka zostały ponumerowane i wpisane do rejestru, a ocaleni otrzymali certyfikaty z nazwiskiem i numerem drzewka. Wzdłuż alei Arnolda Mostowicza położone są tabliczki z nazwiskami i numerem drzewka każdego ocalałego. Łącznie w całym parku zasadzono 450 drzew na powierzchni półtora hektara.
Park (1,5 ha zagospodarowane w 2004 roku) nie wygląda z początku korzystnie. Choć drzewa sadzono z całą bryłą korzeniową, część z nich nie przyjęła się lub uschła z innego powodu.
Docelowa powierzchnia parku wynosi 8,5 hektara, na tym terenie znajduje się zbiornik wodny na rzece Łódce, a przy nim wybudowany został Pomnik Polaków Ratujących Żydów, według projektu Czesława Bieleckiego. Usypany został również 10-metrowy Kopiec Pamięci, który jest punktem widokowym okolicy. Powstały również alejki i place o nawierzchni żwirowo-glinkowej i z kostki granitowej.