Pamiętacie Pepera? ;) *

To niebieski kocur mainecoon, którego wiozłyśmy z Olą z Warszawy do ludzi w Gdańsku, którzy brali go w ciemno.

Pamiętam swoje obawy - że stan kota okaże się dla nich nie do zaakceptowania. Mimo, że walczyłam o każdą adopcję mco z owej zaprzyjaźnionej rozwiązującej się warszawskiej hodowli – tej adopcji bałam się panicznie. Ludzi nie znałam, a kot był w stanie bardzo złym, zatem zniechęcałam na wszelki wypadek – kot był wychudzony, miał paskudną ranę na karku (odczyn poszczepienny) i makabrycznie skołtuniony ogon (do wygolenia na zero).

Przyszła rodzina Pepera się nie zraziła, zatem zdała trudny test - przetrzymali naszą wet po godzinach, a tymczasem ja prułam na czerwonych światłach, żeby być jak najwcześniej, jak najszybciej...

Pamiętam do dziś tę chwilę, gdy w lecznicy Peperek wyszedł z transportera... Pamiętasz, Ola?... Okaz nędzy i rozpaczy... Taki zrezygnowany i smutny.

Ludzie, którzy na niego czekali, mieli łzy w oczach: „Zadbamy o ciebie, malutki”.
Mi wówczas też się oczy zaszkliły...
Moje wcześniejsze obawy zniknęły bez śladu.

Peper już wtedy nie był „malutki”. To kawał kota. Potrzebował tylko leczenia, opieki i miłości.
Wszystko to dostał. Z nawiązką.

Zobaczcie, jak Peperek prezentuje się dziś, i jaki jest szczęśliwy. :)

Dzięki, Marcin. :)
Wielki szacun.

(* Zdjęcie ukradzione M. M. :) )

dodane na fotoforum:

• Koty
• Mainecoon