.
Zdjęcie stare, ale szukam takich, które w jakiś, choć minimalny sposób odzwierciedlają to, jak się teraz czuję.

*Jeśli można tak stwierdzić, to psychicznie opadam już z sił.
I najbardziej boję się momentu, kiedy kładę się spać, ale nie śpię i wtedy pojawiają się tysiące myśli w mojej głowie...nie wiadomo co i o czym myśleć.
Łzy same spływają po policzkach. I również nie wiem dlaczego. Czyli po raz kolejny się pomyliłam, płaczę wciąż, choć i na to nie mam sił. Jestem bezsilna w każdym calu, to dzieje się samo...we mnie.

*bo sen jest najlepszą rzeczą. To lek na wszystko. To stan pewnego zapomnienia, zatracenia...w pewnego rodzaju niewiedzę, to coś podobnego do wyłączenia myśli. Och, takie coś by mi się teraz przydało, ale cóż, moje wybawienie prędko nie przyjdzie...

*I po cholerę pakować się w jakieś bagno, jak później tak trudno z niego wyjść...
To wszystko jest takie niezrozumiałe. Chyba jeszcze do tego nie dorosłam...

*I nawet nie wiem, co w tym momencie się ze mną dzieje...

Och, jak świetnie jest radzić komuś...

I czuję, że aktualnie nie mogę być szczęśliwa, choć bardzo bym chciała...
W sumie momentami jestem, ale to chwile ulotne.


...Zobacz, co raz pomagam innym, i w sumie wierzę w to, co do nich mówię, chcę, żeby i oni myśleli tak jak ja, ale jeśli chodzi o mnie, to nikt, kto mnie zna nie potrafi mi pomóc, bo nawet ja sama nie wiem co mi jest, a wyłącznie na tym to się opiera, żeby zwalczyć coś, trzeba znać powód, przyczynę... iiii jak? kiedy ja sama nic nie rozumiem z tego wszystkiego!



Save me from the pain.



I postaram się! Z całych sił.
Oraz dziękuję serdecznie tym, którzy w jakiś sposób próbują mi pomóc. Doceniam to!