pod sufitem

Opowiem Ci bajkę
o smutnym kamieniu
co leżał samotny
przy drodze, gdzieś w cieniu

I o tym jak marzył
by ktoś go przytulił
lecz nikt go nie widział
był szary i bury

Czasami ktoś przysiadł
odchodził, nie wracał
a kamień wciąż czekał
i tęsknił...i płakał

Był taki samotny
i pragnął bez przerwy
należeć do kogoś,
kto dobry i wierny

Czas mijał ulotny
zmieniała się ziemia
niestety nikt nie chciał
szarego kamienia

Aż kiedyś porankiem
gdy rosa błyszczała
tęcza usiadła
odpocząć gdzieś chciała

I gdy poczuła
moc uczuć kamienia
po kropli kolorów
na niego kapnęła

Ląkami, polami
szła sobie dziewczyna
zwyczajna, przeciętna
samotna, niczyja

Gdy kamień ujrzała
zmieniony przez tęczę
wiedziała, poczuła
i wzięła go w ręce

Wzruszona szepnęła:
iść dalej nie muszę,
bo kamień znalazłam
i piękną w nim duszę