ja juz zjadłem

A wszystko było takie proste
gdy świat rzucono mi do stóp,
w kieszeniach kilkanaście wiosen
przede mną tysiąc nowych dróg.

Grały mi harfy złotogłowe
we włosach szumiał letni wiatr,
pachniały łąki i dąbrowy
a los był ze mną za pan brat.

Wschodziły słońca pomarańczą
wśród niedospania siwych zórz,
w stęsknionych oczach ogień tańczył
a w innych jaśniał błękit mórz.

Dzisiaj po latach, żal jedynie,
że tamten ogień w nas już zgasł,
lecz nic na darmo, nic nie zginie
gdy się kochało chociaż raz