Dziś pozostały dwie kapliczki, kiedyś było ich siedem.

Już w ostatnim dwudziestoleciu XVII wieku Łagiewniki stały się jednym z najbardziej uczęszczanych miejsc dewocyjnych na ziemiach polskich. Później zresztą, w tzw. czasach saskich, napływ pątników był także olbrzymi. Były to przecież czasy, gdy religia odgrywała dominującą rolę w życiu szerokich rzesz ludności a pielgrzymki do \"cudownych miejsc\" nadzwyczaj rozpowszechnione. Ktoś, kto poszczycić się mógł odbyciem kilku dalszych pielgrzymek, cieszył się w swym otoczeniu dużą powagą i szacunkiem.
Poszczególne \"cudowne miejsca\", rywalizujące ze sobą o pielgrzymów, którzy przynosili duże dochody rezydującym tam duchownym, wydawały specjalne, jakbyśmy dziś nazwali, informatory turystyczne, w których opisywane były cuda, jakie się zdarzyły w tej miejscowości, i zachwalały ich wartości dewocyjne. W 1723 r. w Kaliszu, cytowany już o. Marcin Kałowski wydał druk, pod przydługim tytułem; Informacyja o początkach i dalszym progresie cudownego miejsca łagiewnickiego przez Antoniego ś. Padewskiego z nieba sobie obranego i naznaczonego na pociechę ludzi rozlicznemi niemocami trapionych, którzy tu pomocy doznają wiernie zebrana... [uffff!].
Licząca 288[!] stron druku książka o. Kałowskiego składa się z trzech części. W pierwszej podana była historia powstania ośrodka kultowego w tej miejscowości, opisane trudności, jakie napotkali franciszkanie w usadowieniu się na stałe w tym miejscu. Najważniejsza, druga część nosiła tytuł O cudach Antoniego ś. w Łagiewnikach. Wreszcie trzecia część nosiła tytuł Instrukcyja o nowennie i zawierała szereg tekstów modlitw.
Najciekawsza, jako zapis charakteryzujący epokę, wydaje mi się część o cudach - smakowite kawałki - patrz dalej>