Iwonicz Zdrój

https://www.youtube.com/watch?v=dlJQp6StErw

Iwonicz Zdrój jest jednym z najstarszych polskich uzdrowisk. Za umowną datę początków lecznictwa uzdrowiskowego przyjmuje się 1578 rok. Wtedy to Wojciech Oczko, nadworny lekarz króla Stefana Batorego, opisując lecznictwo uzdrowiskowe w Polsce w dziele lekarskim „Cieplice”, po raz pierwszy wska­zał na walory lecznicze iwonickich wód mineralnych.



Właściwości lecznicze iwonickich zdrojów wysławiał też dr Jan Sechkini w dziele „Cenzura o wodzie iwonickiej” w 1630 roku. W okresie panowania Jana III Sobieskiego wody iwonickie badali lekarze Braun i Conradi. Głośno było o uzdrowisku w Europie Zachodniej, czego dowodem są wiadomości o Iwoniczu zawarte w wydanym w Lipsku zbiorze dzieł lekarskich „Acta Eruditorum” oraz wydanym w Paryżu dziele Jana Baptysty Denisa „Ciekawy opis źródła odkrytego w Polsce”, w którym ten znakomity uczony i lekarz króla Ludwika XIV uznaje Iwonicz za jedno z najsłynniejszych uzdrowisk w Europie. W XVIII stuleciu, mimo dużego zainteresowania nim świata lekarskiego oraz licznych publikacji sławiących walory iwonickich wód i klimat, nastąpił upadek uzdro­wiska. Odbudowany przez Karola i Amelię Załuskich w 1837 roku zakład zdro­jowy zyskał w XIX wieku dużą renomę w świecie. Było to również zasługą wielu znanych lekarzy, chemików, farmaceutów prowadzących badania w uzdro­wisku, a szczególnie zasłużonego uczonego polskiego i wskrzesiciela wielu pod­karpackich uzdrowisk, profesora Józefa Dietla, który nazwał Iwonicz księciem wód jodowych.