(0)
Budowa kaplicy została zainicjowana przez ówczesnego dyrektora zakładu
hydropatycznego, doktora Stanisława Niedzielskiego. Jej niecodzienne
położenie związane jest wg tradycji z zarządzeniem cara Mikołaja II,
który zabronił stawiania jakichkolwiek budowli sakralnych na ziemi
ojcowskiej.
Kaplica pod wezwanie świętego Józefa Robotnika stoi na betonowych
podporach ustawionych ponad potokiem. Budynek o kształcie krzyża
(dłuższe ramię o długości 11 m, krótsze – 5 m) posiada drewnianą
konstrukcję. Jego symetryczny rzut to prostokąt z kwadratem w środku.
Styl budynku określany jest mianem szwajcarsko-ojcowskim, którego
charakterystycznymi cechami są motywy zdobnicze (ozdabianie ścian
zewnętrznych u góry pasem w kratkę, pośrodku z desek poukładanych
dachówkowato, na dole z pionowych układanych na przemian głębiej
i na zewnątrz; ażurowa glorietka wieńcząca dach).
We wnętrzu kaplicy dostrzec można trzy ołtarze: główny z obrazem
Matki Boskiej Wspomożenia namalowany przez jedną z kuracjuszek,
po lewej stronie z obrazem papieża Piusa V, po prawej z obrazem
św. Józefa Robotnika. Ołtarze zwieńczone są trójkątami w kształcie
szczytów chat chłopskich. Nad głównym ołtarzem umieszczono słońce,
a po bokach orły – symbol Polski. Unoszą się one ponad trzema białymi
wężami – trzema zaborcami. Znajdowały się tam również figurki pięciu
świętych – niestety zostały skradzione (podobnie jak oryginalne orły
oraz zabytkowa klamka zewnętrzna z drzwi wejściowych – obecnie są
jedynie ich kopie). Inne elementy wystroju kaplicy pochodzą z bardziej
nam współczesnych czasów (tabernakulum –1972/73, ołtarz, świecznik
drewniany, zewnętrzna krata).
dodane na fotoforum:
