Racibórz
Podominikański kościół Św. Jakuba

W l. 1823-1829 wyburzono klasztor, a kościół, w 1874 r., przebudowano w stylu pseudoromańskim zachowując wiele elementów gotyku. Do ściany północnej prezbiterium przylega fragment dawnego krużganka klasztornego. Czworoboczna wieża z dachem namiotowym. Od zachodu niewielka przybudówka z trójkątnym szczytem. Kościół ma trzy krypty: pod kaplicą św. Krzyża z pochówkami Gaschinów, pod kaplicą różańcową i pod kaplicą Walentego. W jego podziemiach mają spoczywać fundatorzy: Mieszko Otyły i Władysław opolsko-raciborski. Mimo zniszczeń w 1945 r. w kościele zachowało się interesujące wyposażenie wnętrza. W kaplicy szkaplerznej znajduje się, powstały w 1659 r., ołtarz Radosnej Tajemnicy Matki Boskiej dzieło Salomona Steinhoffa. W dolnej części znajdował się, przywieziony z Rzymu obraz Matki Boskiej, który zdobi obecnie boczną ścianę kaplicy Różańca. Na jego miejsce wstawiono współczesne malowidło z przedstawieniem Matki Boskiej Piekarskiej. Powyżej znajduje się malowany na drewnie obraz „Widzenie św. Dominika”, na którym zakonnik otrzymuje szkaplerz z rąk Najświętszej Marii Panny. Po bokach umieszczono figury świętych zakonu kaznodziejskiego. Cały ołtarz oplata Drzewo Jessego – drzewo genealogiczne Jezusa. Niezwykle interesująca jest dekoracja sklepienia kaplicy św. Krzyża, oratorium grobowego Gaschinów, dobrodziejów konwentu. Z tematyką pasyjną i bogatą ornamentyką, będącą najwcześniejszym na Śląsku przykładem takiego zdobnictwa, dzieło nieznanego mistrza włoskiego działającego w Krakowie wzbudza dziś żywe zainteresowanie historyków sztuki. Poniżej znajduje się ołtarz Św. Krzyża, wykonany z czarnego marmuru dębnickiego.