Tak wygląda „zborsuczony” borsuk;)
Nie chciał zbytnio się ujawnić, a ja specjalnie nie pomogłam w dekonspiracji, głównie dlatego, że nie bardzo wiedziałam czego się mogę po nim spodziewać.
Nie robił wrażenia płochliwego zwierzęcia, traktował mnie z bolesną nonszalancją i z dystansem zwierzęcia, który ma dużo spraw na łebku, a ja jestem tylko intruzem stojącym na drodze. Spowity w liście paproci i wszelakie trawy, wzorcowo mnie lustrował podczas kiedy ja natarczywie pstrykałam focusem po borsuczych oczach. Zawstydzona swoją impertynencją ulotniłam się szybko, pomimo, że już kiełkował w mojej głowie odwieczny zew ciekawości i ochoty śledzenia jego manewrów leśnych.
To lekcja nie narzucania się…