(10)
„Zimowe fantazje”
Srebrzysty puch okruchami, leniwie,
Uroczysty składa ukłon na ziemi niwie.
Mieni się swym bogactwem dumnie,
Cicho, spokojnie, zupełnie bezszumnie.
Tylko biel, eksplozją swą już emanuje,
Świat zadziwiony nią ponownie maluje.
Tańczą wesoło, gwiazdki małe drobiny,
Osiągając zasp, już znaczne wyżyny.
Z twoich włosów, zbieram znów krocie,
Tych najpiękniejszych, lecz nie w złocie.
Zimne dłonie, pełne dla mnie tych darów,
Śnieżnej zimy tegorocznej, czarów?
Otulony białym szalem, białej zawiei,
W twoich ramionach tak wiele nadziei.
I słów nie trzeba, a prawda w oczach,
Tak jak ta zima: czysta, szczera i urocza.
Zaczarowany świat i ja z nim gdzieś,
Chcę tę wiadomość szczęśliwą nieść.
I biec i brnąć z uporem chcę do ciebie,
Póki śnieżny puch, jest dla nas w niebie.
Aby pokazać ci świat białej fantazji,
Do wielu psot, żartów i magii okazji.
Więc podaj mi dłonie i zamknij oczy,
Niech z nich, już ten zimny lód wyskoczy!
19.02.2009r
(inspiracja bajką pt. „Królowa Śniegu”)
