Lenistwo i \\\" waciki\\\"

I w końcu nadszedł ostatni dzień urlopu, straszna to chwila co żołądek ściska. Ale skoro już nadeszła, to należy ja wycisnąć do ostatniej kropelki - dzień totalnego lenistwa i przyjemności. Czyli co? Po pół godzinie byczenia się na kanapie zaczęło mnie nosić. Słońce świeciło, mróz też był więc... zabrałam się z domu poszukać \\\" wacików\\\". Hondziana mruknęła zadowolona, że nie musi przymarzać do parkingu i ruszyłyśmy ochoczo do lasu. Wprawdzie tego mrozu zbyt długo i wiele nie było, ale wystarczyło, żeby zmrozić błoto na leśnych ścieżkach i wyprodukować w głowie myśl, a może by tak wjechać dalej? Lenistwo dodało od siebie \\\"nie będziesz musiała targać ciężkiego aparatu\\\". Jadę! Minęłam parking, pokonałam kilkaset metrów wyboistej dróżki i skręciłam w dobrze znaną mi ścieżkę . Cel był bardzo blisko. Głuchy trzask pod kołami Hondziany obudził lekki niepokój. Lenistwo zamilkło na amen, wredny twór szybko zorientował się, w co mnie wpakował. Tak właśnie, cienka warstwa lodu pokrywająca głęboką koleinę z błotem pękła. Samochodzik majestatycznie opadł w tę lodowatą breję i zawisł. Cholera! A dookoła jak na złość pusto. Lenistwo? Jesteś tam? Odezwij się! A niech cię szlag trafi, ładnieś nas urządziło! Rad nie rad zabrałam się za kombinowanie jak się wydostać z tej atrakcji. W promieniu 10 metrów od samochodu, wycięłam wszystkie krzaki. Dobrze, że w Hondzianie wożę siekierkę. Wycieraczki też poszły w ruch. Umazałam się, upociłam, ale sukces osiągnęłam. W międzyczasie pojawił się starszy pan z psem, który wprawdzie gorąco mi współczuł, ale jak sam stwierdził, siły nie te i pomóc mi nie da rady. No i faktycznie lżejszy podmuch wiatru z pewnością by go przewrócił. Ale dzielnie wspierał mnie duchowo. Po 20 minutach wygrzebałam się z błota i wróciłam na parking. Odsapnęłam i zaczęłam zastanawiać się, po co ja tu właściwie przyjechałam? Acha \\\" waciki\\\". No dobra idę, plecak ciąży jak diabli, ale to nic. Dam radę. W końcu ostatni dzień urlopu chcę spędzić na totalnym nic nie robieniu. Kiedy dowlokłam się już na miejsce, poraziła mnie głucha cisza. Nic, kompletny brak jakichkolwiek pierzaków, o raniuszkach nie wspominając. Klapnęłam ciężko na pusty już plecak. To ja się tyle namęczyłam, nastarałam, a one co? Głupie lenistwo, głupie błoto, głupia cisza. W końcu przez nadmiar głupoty zaczęło przebijać się cichutkie trzeszczenie. Jeszcze chwilę popsioczyłam na tę głupotę, zanim dotarło do mnie, co słyszę . Po krótkiej chwili znalazłam się w samym środku rozbrykanego stadka raniuszków. Że też te wiercipięty nie potrafią chwilę usiedzieć w spokoju. W zawrotnym tempie kręciły się między gałązkami. Zabawa trwała jakieś 15 min, zanim wesoła gromadka nie znudziła się moją obecnością. Zapakowałam więc ciężki aparat do plecaka i otrzepując z siebie resztki, błota wróciłam do Hondziany w świetnym humorze. Lenistwo dostało prztyczka w nos i polecenie, że następnym razem ma siedzieć cicho. A \\\" waciki\\\" zrekompensowały trudy targania ciężarów. Hondzia bogatsza o nową warstwę błota zawiozła mnie z powrotem do domu. W końcu klapnęłam znowu na kanapę i z zadowoleniem stwierdziłam, że to był dobry pomysł aby ostatni dzień urlopu wykorzystać na totalne lenistwo i przyjemności.