roża2

Taki sobie wiersz o ptakach i kwiatach

Rozsiałaś swoje dzieci po świecie, jak nasiona

i niektóre korzenie głęboko zapuściły,

teraz chcesz je przekonać,

że jesteś dobrą matką, by z powrotem wróciły.



Jak ptaki odlatują gdzieś w dalekie krainy,

by przetrwać trudną zimę, gdy szukają jedzenia,

wracają na niziny,

bo tak jest w naturze, tu jest miejsce rodzenia.



Tymczasem lato mija, jedno, drugie… które?

A matki wciąż czekają, zaśniedziałe nadzieją.

Przepowiednie ponure,

zapominają miejsca informacją nieszczerą.



Kwiaty gdzieś kwitną złote

na obcym polu. Wiara

czyni cuda ich płatkom,

kierują je do słońca.

Kochaj nas wszystkich równo,

Ojczyzno nasza, matko,

nikogo nie odtrącaj.