31 października 2*** 17:38

To znowu ja… To złe nie dobre dziecko, które nie ma się, komu wypłakać… Nie chodzi o to że nie kocham swoich rodziców… rodziców otaczające ich osoby… Kocham ich, ale trudno jest zrozumieć to co czuje… Sama nie umiem tego powiedzieć. Po prostu czasem mam ochotę uciec z domu żeby raz na jakiś czas zobaczyli sobie jak to jest beze mnie… Żeby zauważyli czy ja coś dla nich znacze. Bo często wydaje mi się, że nie. Nie jestem dorosła… Ale nie mam 3 lat. Sądzę, że moje zdanie też ma jakieś znaczenie. I nie obchodzi mnie, że tylko mi się to wydaje. Musi mieć jakieś znaczenie. Nawet głupie zwierzątko domowe ma jakieś znaczenie. Nawet ono! Bo każdy pamięta żeby dać mu jeść wyczyścić klatkę czy chociażby się z nim pobawić. O mnie mało, kto pamięta… Nie mam nawet, komu się wypłakać… Po prostu jestem zła, chociaż nie wiem, co zrobiłam. Mam czasem dość… Czasem chce iść na tory i rzucić się z kipy prosto pod pociąg. Może kośby to przeczytał w gazecie i powiedział: „Znałem ją” Może ktoś pamiętałby wtedy o mnie… Ale za bardzo się boje że o mnie zapomną. Wole się przypominać… Wole być natrętna.

Nie warto wyglądać groźnie, ale warto być groźnym.

I moim celem jest zostać groźną, wybuchową, mocną, pełną życia, dystyngowaną, zdyscyplinowaną osobą. Która nie będzie się nikogo bać… To wszyscy będą się bać jej… Jak ja wtedy będę ufać ludziom po tym, co mi robią? Czy wszyscy muszą być źli? Czy zło jest atrakcyjne? Dla mnie nie jest. Chce być komuś posłuszna. Komuś, kto będzie dbał o mnie i robił wszystko dla mnie. Komuś, kto będzie mnie kochał; „ Bo widzisz prosiaczku jak się kogoś kocha to się go lubi… Za bardzo…”