Jeśli wiesz, co chce powiedzieć..

Kiedy jestem nieszczęśliwa - piszę.
Prawie zawsze. Pomaga znieść mi tę ciszę, która natężeniem swoim próbuje ciało moje rozsadzić. Jakby bzdurne to nie było, okropne i bezsensowne, tak nadal bym tak robiła.
Przyzwyczajona cholernie jestem do pustki, do której sama doprowadziłam. Ale cisza...
Cisza mnie zabija. Znikam w jej ramionach tulona do głuchego snu jak do papieru ściernego, albo kolców róży. To bardzo trafne określenie.
Zawsze jak jestem nieszczęśliwa - śpię.
Długo. Budzę się rano i wcale nie mam chęci wstać. Nie mam tej radości, tej perspektywy tylu pięknch rzeczy, które można odkryć,tylu pięknych chwil, które można przeżyć...


...ale Ty nie chcesz. Nie masz ochoty. Nie sprawia Ci to radości. Przez Ciebie nie mogę się dalej oszukiwać. Coraz trudniej przychodzi mi po prostu się ucieszyć. Tak jakbym patrząc na Ciebie, stwierdzała, że nie chce być szczęśliwa tylko dlatego, żę Ty nie jesteś. A nie jesteś.. sam mi to powiedziałeś.


Więc po co mam wstać rano skoro nic ode mnie nie zależy? Mam być ozdobą świata? Nic nie znaczącą? Nie chce.
Dziękuję, ale nie postoję.



"Czuje się źle, (...) jestem gdzieś, lecz nie szukaj mnie bo nie chce dalej żyć"

Po co żyć bez szczęścia? To nie ma sensu, tak budzić się i... i nic.
Nie pozwól mi wrócić do swojej przeszłości. Nie pozwól, błagam.
Zainteresuj się mną chociażby po to żeby mi nie pozwolić.
Zaopiekuj się, ale nie pozwól mi wrócić.
Nie pozwól mówię.
Błagam.



Nie pozwól.