(0)
Nazwa niemiecka do 1945 r.Silberhütte
Gdańskie Hucisko zwało się pierwotnie Silberhutte, to znaczy Huta Srebra. Istotnie w pobliżu miejsca, gdzie pochodzący z czasów krzyżackich kanał Raduni przedostawał się poprzez fortyfikacje na teren śródmieścia, istniała już w 1608 roku jakaś topnia srebra. Niestety jej rola zaczęła w drugiej połowie XVIII stulecia gwałtownie maleć. Wysłużoną hutę eksploatowano odtąd coraz rzadziej, a od roku 1805 jedynie sporadycznie. Zakład po prostu nie wytrzymał konkurencji z odlewniami metalu zlokalizowanymi w rejonie Bramy Rybackiej. A gdy wytyczono ulicę łączącą Targ Drzewny z Nowymi Ogrodami, wysłużone hucisko użyczyło nowemu traktowi własnej nazwy, i tak miało już pozostać na zawsze.
W relacjach Polaków odwiedzających Gdańsk w minionym stuleciu, owa -jak to pisano Silberhuta jawi się zwykle w kontekście tzw. „kunstpompy" -czyli urządzenia służącego do przepompowywania wody i tłoczenia jej do sieci wodociągowej Głównego Miasta. Naoczny świadek oblężenia miasta przez wojska napoleońskie - Walenty Wolski wspominał, że w roku 1807 wodę w Gdańsku racjonowano. Puszczano ją mianowicie poprzez pompy przy Hucisku codziennie w inne ulice, a czasem „ludzie przy studniach się bili i po szelągu za węborek [czyli wiadro] wody przy sposobności płacili".
Pod koniec XIX wieku znaczenie Huciska gwałtownie wzrosło: tu bowiem krzyżowały się m. in. linie tramwajowe. Wreszcie w latach 1898-1901 powstał w pobliżu gmach Komendy Głównej Garnizonu Gdańskiego, będący zarazem rezydencją jego dowódcy, później zaś Komisarzy Ligi Narodów w Wolnym Mieście Gdańsku. Ten pseudo renesansowy kompleks zabudowań wzniesiono w niespełna cztery lata. O kunszcie jego budowniczych świadczy fakt, iż parcela była wówczas jeszcze w dwóch trzecich po prostu fosą podczas ostatniej wojny gmach ten zajmowało Generalkomando, zaś tuż po wkroczeniu do miasta wojsk sowieckich - Komenda Wojenna Miasta. Potem budynek objęła Polska Partia Robotnicza, zaś na przełomie 1956 i 1957 roku od Komitetu Miejskiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej gmach przejęli studenci. W drugiej połowie lat 90. budowlę, z której ostatecznie gdańskich żaków wykwaterowano na stałe, starannie odrestaurowano. Odtąd jest ona siedzibą Rady Miasta Gdańska i określana bywa jako „Nowy Ratusz".
źródło tekstu Jerzy Samp "Miasto Magicznych Przestrzeni"
dodane na fotoforum:
