Kolczurka klapowana Echinocystis lobata jest wraz z ziemniakami, kukurydzą a takoż z Mac Donaldem, tytoniem, Coca Colą i syfilisem amerykańskim trybutem na rzecz Starego Kontyntu. W odróżnieniu od tych ostatnich, jest atrakcyjna, a nawet uwodząca. Jak rodowita amerykanka wierzy, że jednostka jest zerem i najlepiej się czuje w tłumie identycznych z nią indywiduów. Gdy w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku pojawiła się wśród nas przyjęto ją z zachwytem i zaczęto uprawiać w przydomowych ogródkach jako roślinę ozdobną. Podziw budziły zarówno białe, męskie kwiaty ułożone w długie grona, jak i liście przypominające chmiel lub klon, owoce okryte miękkimi kolcami. Cieszono się szybkim wzrostem pnącej rośliny umożliwiającym oddzielenie kawałka działki i uzyskanie pozorów intymności. Kolczurka jednak bardzo szybko przypomniała sobie jankeskie ideały wolności oraz podbój dzikiego zachodu i w tempie godnym westernowego rewolwerowca rozpoczęła opanowywanie coraz to nowych obszarów naszego terytorium. W dolinach rzek stała się plagą wypierającą rodzime gatunki. Już w 2004 roku zabroniono jej wprowadzania do środowiska, a od 2012 jej posiadanie, uprawa, handel nią, etc., podlega karze grzywny. Nie wydaje się jednak, by kolczurka i jej wielbiciele przejęli się cokolwiek srogim prawem, bo po pierwsze jego egzekwowanie jest prawie niemożliwe, a po drugie chyba w niedalekiej przyszłości, gdy potwierdzą się badanie (jeżeli się potwierdzą) nad przeciwnowotworowymi własnościami ziela, wypadnie owe drakońskie ukazy odszczekać.

Tymczasem wielbiciele ziołolecznictwa wywarem i nalewką z ziela leczą schorzałe wątroby i nadwyrężone reumatyzmem stawy, a naparem cukrzycę, miażdżycę i reumatyzm też. Mówi się także, iż za pomocą kolczurki można się pozbyć robali i to płaskich i obłych równocześnie. Trzeba tylko uważać by nie przesadzić, bo przedawkowanie powoduje biegunkę i wymioty, a obie te dolegliwości naraz stawiają człowieka przed kłopotliwym wyborem.