Łęczyca i Tum. Królestwo polskiego diabła

O polskich diabłach nie ma ani jednej wzmianki w Biblii. I słusznie. Polskie diabły wymknęły się powszechnemu spisowi diabłów, bo były zbyt niesforne, aby ustać spokojnie w jednym miejscu. Rozproszyły się między ludźmi, aby sprawować pieczę nad ludzkimi przywarami. A jako że na ziemi polskiej szczególnie się im spodobało, to zadomowiły się tu na dobre, a wiele przywar stało się narodowymi bolączkami.
Taki stan rzeczy to wina także samych ludzi, którzy byli wyjątkowo bezczelni. Nie dość, że diabłów się nie bali, to jeszcze zaczęli z nimi pertraktować, mając odwagę swoje warunki stawiać. Kto kogo zbałamucił, trudno powiedzieć. Jedno jest pewne: zrobiły się diabły zbyt polskie, aby stać się straszne. A jak kto ciekaw, czy naprawdę są... powinien udać się do karczmy i wypić przynajmniej litr gorzałki, a potem przyjrzeć się spódnicom figlarnych panien... Może i usłyszy wówczas szelmowski śmiech Boruty – najbardziej znanego polskiego diabła.