Alleluja!

(...) A kiedy Anioł głaz odwalił z grobu

i jasne słońce do czeluści wpadło,

powstał i wyszedł z kamiennego żłobu

w chustach śmiertelnych i z twarzą pobladłą.



I na świat patrzył jeszcze na wpół senny,

i taki smutny szedł w blask słońca złoty,

jak kiedy w cierniach i krzyżem brzemienny

wśród wrzasków tłumu szedł na szczyt Golgoty.