okno z widokiem. nie pokój. okno.
szyba ugina się od poczucia trudnej do pojęcia dwuznaczności. obżarte deszczem chmury mruczą o nicnierobieniu. chciałaby dusza do raju, ale sny miotające się demonem napełniają wieczornym, zbrodniczym pragnieniem aorty.
jesień jest chora na mijanie. jak chora miłość.
mam wino. skutecznie zabija zarazki grypy i popaprane wspomnienia. w przestrzeni pławią się drozdowie, śpiewacy jesieni...
wychodzę. umiem wyjść poza tu i teraz.
bezszmerowo patrzę, odpinam źrenice, a szkło upokorzone lekceważeniem osiąga stan absolutnego niebytu.
Podaj rękę. niechaj zniknięcie moje sumień nie poruszy...
inna piosenka śpiewa się niespiesznie, kiedy przymierzam niebo oprawione w żółcień liści tulipanowca. potem biegnę oddechem za wiatrem głaszczącym zwielokrotnioną obfitość słońca w zwierciadłach kałuż.
usiądźmy na parapecie. zawsze chciałam mieć za plecami roztrzęsione parkinsonem doświadczeń dnie, a wielki błękit przymierzać wzrokiem wypatrując czarne oczy. tylko wciąż nie wiem czy dorosłam do wypatrywanego.
że niepewnie na tym parapecie i od patrzenia w dal masz mdłości? ha! życie to nie królicza nora. choć też niejednokrotnie dno wybrukowane cynizmem wyglancowanym dla niepoznaki pomarańczową marmoladą frazesów. spadanie odbywa się natomiast równie wolno i faktycznie – jest czas, żeby zastanowić się, czy tym razem umiejętność chodzenia do góry nogami nie byłaby lepszym pomysłem na życie.
stopy tak miękko grzęzną w pluszowym powietrzu. ach, przyjemnie byłoby mieć taki plusz opływający zmysłowo biodra i uda.
zimno ci? no tak, więc może spróbujemy poudawać, że ten czas gdy tak siedzimy brodząc wzrokiem po linii horyzontu jest naprawdę? bo przecież ostatecznie nie warto oglądać się za siebie. a bladość spowodowaną lękiem przed lataniem trzeba schować pod rondem kapelusza. czas nie znosi by go zabijano, ale czasem odmawia posłuszeństwa.
okno z widokiem na życie. nie-pokój.
wystarczy otworzyć i wyjść.