(35)
Staff Leopold
Dziewicze brzozy
Dziewicze brzozy, srebrne korą,
Liść sieją złoty w szmaragd traw.
Przez sieć gałęzi modrą morą
Prześwieca nieba skłon i staw.
Pogodą rana lśni polana.
Cisza opieszcza smukłość drzew,
Dygotem liści rozszeptana.
Źdźbła trawy kłoni lekki wiew.
Tak cicho jest i słodko wszędy
I tak przedziwny wkoło świat,
Jakbyś przed chwilą przeszła tędy
Musnąwszy trawy skrajem szat.
eljot60 2013-10-31
Anulko*, może się powtarzam (nie pamiętam) ale tak tu pięknie, że chciałoby się tam być i zatrzymać czas ... - niewykonalne w naturze
- ciepło pozdrawiam :*)
(komentarze wyłączone)
