(0)
Gołąb grzywacz, grzywacz (Columba palumbus) – gatunek średniej wielkości ptaka wędrownego z rodziny gołębiowatych (Columbidae), największy spośród gatunków gołębi występujących w Polsce.Zamieszkuje zimne północne i wschodnie tereny Europy z południowo-zachodnią Syberią, lesiste tereny zachodniej Azji i północno-zachodniej Afryki,Madery, Azorów, gdzie na zimę migruje, jednak w południowej i zachodniej Europie żyje przez cały rok (tu też regularnie przylatują populacje północne, szczególnie na Półwysep Pirenejski, w pobliże terenów zajętych przez człowieka, co zapewnia mu łatwy pokarm). Grzywacze wyjątkowo mogą zimować jednak w wyższych szerokościach geograficznych. Spotkać go też można na południe od Azji Mniejszej, Kaszmiru (północno-wschodnie Himalaje) i Iraku. Europejską populację szacuje się na 8-14 milionów par lęgowych, z czego w Wielkiej Brytanii, Niemczech i Francji znajduje się 50% populacji naszego kontynentu. Wyróżnia się 5 podgatunków.
Występuje równomiernie na terenie całej Polski, choć w górach jest mniej liczny. Jest średnio licznym ptakiem lęgowym. Na wschodzie kraju rzadszy niż na zachodzie, gdzie popularny jest nawet w miejskich parkach. To ptak półwędrowny - w Polsce przeloty w marcu – kwietniu oraz wrześniu – październiku. W północnej Środkowej Europie coraz częściej zdarza się im zajmować siedliska ludzkie. Jego naturalnym i pierwotnym biotopem są prześwietlone lasy liściaste i mieszane, lecz przystosował się też do życia w krajobrazie rolniczym – parkach, ogrodach, polach, łąkach, cmentarzach, kępach wysokich drzew, śródpolnych zadrzewieniach i alejach. Preferuje lasy dębowe. Gnieździć się może nawet na pojedynczych drzewach, jeśli są w miarę okazałe. W ostatnich dziesięcioleciach coraz częściej widuje się go w parkach miejskich i w dużych ogrodach z wysokimi drzewami, w odróżnieniu od siniaka, który unika stałej obecności człowieka. Takie siedliska nie są preferowane jednak przez wszystkie populacje, ale głównie przez te zamieszkujące Europę Środkową i Zachodnią. Oprócz miejskich parków, najczęściej spotyka się go latem, gdy siedzi na drutach ponad ściętymi świeżo ścierniskami.To największy przedstawiciel gołębiowatych w Europie. Upierzenie ciemno-popielate o niebieskim odcieniu, z metalicznie zielonymi bokami szyi, której przedzielają dwie białe plamy (z daleka widoczne i od których wzięły swą nazwę), które razem z białymi przepaskami na przegubach skrzydeł są cechą charakterystyczną tylko dla tego gatunku. Skrzydła są ciemnostalowe, ale brzegi białe pióra. Gardło i jasnopopielata pierś różowawe pierś z jasno-rdzawym nalotem. Oko jasnożółte, z asymetryczną źrenicą. Dziób czerwony. Ogon od spodu jest jasnoszary szary, a na wierzchu ciemnoszary z czarnym końcem.
Samica w upierzeniu ma mniej wyraźne ubarwienie, słabiej połyskującą szyję i pierś. Młode ptaki nie mają charakterystycznych białych plam na szyi i połyskliwych zielonych piór, przypominają więc popielatą sierpówkę.
Latają dość szybko i zwinnie, ale bardziej ociężale od innych gołębi. Przy wzlatywaniu słychać głośne klaskanie skrzydłami. W powietrzu, ale i w pozycji siedzącej, widać charakterystyczne białe, półksiężycowate przepaski na wierzchu skrzydeł.
Grzywacz jest znacznie większy od gołębia miejskiego - ma większy ogon, wydatną pierś, choć mniejszą głowę. Mniejszy od niego jest też gołąb skalny...https://pl.wikipedia.org/wiki/Go%C5%82%C4%85b_grzywacz
