(0)
Kadry z historii miasta
Meknes może pochwalić się długą i bogatą historią. Jest jednym z czterech miast cesarskich Maroka. Historia tego miejsca oficjalnie rozpoczęła się na początku X w., kiedy z gór Atlasu Średniego przybyło w okolice płaskowyżu Sais (Saïs) berberyjskie plemię Meknassa.
Żyzna gleba i bardzo dobry dostęp do wody spowodowały, że rejon ten był idealny do zamieszkania. Należy jednak podkreślić, że pierwsza ufortyfikowana osada została w tym miejscu wybudowana w VIII w.
Rozwój miasta nastąpił w czasach dynastii Almohadów i Merynidów (XII-XV w.), którzy wznieśli medynę oraz imponujące mury obronne, będące obecnie najstarszymi w całym Maroku.
Do gwałtownych zmian w Meknes doszło po 1672 r., kiedy to Mulaj Ismail ustanowił je stolicą kraju, którą pozostało do 1727 r. Najbardziej bezlitosny władca w historii Maroka nie szczędził ani ludzi, ani pieniędzy, by rozbudować i upiększyć swoje miasto.
Okrutna legenda głosi, że jeśli Ismail nie był zadowolony z efektów pracy robotników, to brutalnie ich zabijał, a ich krew kazał mieszać z cementem służącym do dalszej budowy. Co więcej, część materiału użytego do budowy pochodziła z rabieży dokonanych w Volubilis i Marrakeszu.
Jednym z wizjonerskich pomysłów tego władcy jest niedokończony olbrzymi kompleks pałacowy. Na jego rozkaz wybudowano także mnóstwo mniejszych pałaców i pałacyków, bibliotek, szpitali, łaźni i meczetów.
Podobnie jak w przypadku Agadiru, także i w Meknes ogromnych zniszczeń dokonało trzęsienie ziemi. Doszło do niego w 1755 r. i niestety wstrzymało ono rozwój Meknes i całkowicie pozbawiło go znaczenia politycznego.
Na nieszczęście dalsze losy miasta były równie niepomyślne. Na początku XX w. zostało ono wybrane na główną kwaterę okupacyjnej armii francuskiej i z tego względu stało się areną wielu krwawych starć pomiędzy Marokańczykami a Francuzami.
Meknes wróciło do łask rządu dopiero po odzyskaniu przez Maroko niepodległości w 1956 r. Wówczas to przystąpiono do intensywnej odbudowy i modernizacji miasta.
