Białe Madonny
zim­ny wiatr z na­gich gałęzi drzew
zap­la­ta długie war­kocze czasu
i noc mro­zem tkała biały tiul
by o świ­cie złud­ny ko­rowód szedł
jak... tańczące madonny

sreb­rny szron za­wiązał im usta
kryształowym lo­dem ser­ca ozdobił
a wie­czo­rem zmęczo­ne przys­troił głowy
uszy­tym... z mgły welonem

śnieg za­sypał wszys­tkie drogi
jeszcze tyl­ko echo kłam­stw
os­tatnią łzą upa­da pod wy­palo­nym konarem
bez...cier­niowej korony

jut­ro nie za­tańczą już białe Madonny.


Julka.