SERDECZNIE POZDRAWIAM W TO ZADUSZKOWE POPOŁUDNIE!

ZADUSZKI
Przystań tu na chwilę.Wchłoń cmentarną ciszę.
Czy usłyszysz także to, co ja usłyszę ?
Czy zobaczysz mary wokoło krążące ?
Wycisz serce swoje i myśli cierpiące...

Tam na lewo córka przy Matki swej grobie.
Widzisz ? Płynie ponad katafalku progiem.
Wyciąga tęsknie dłonie do główki dziecięcia.
Jeszcze raz ostatni!Dotknąć ! - Bez szans wzięcia.

W głębi Starzec smutny snuje widmo swoje...
Nie takim chciał zostać wzgardzony spokojem.
Rząd lampek przyćmionych odsłania obrazy.
Obok dusza Dziecka.Płacze. Nadal marzy.

I nie widać straty ciała z tego świata.
Jak to Boże robisz,że to wszystko złatasz ?
O, widmo Dziewczyny!Czy Anioł? Czy Zmarła?
Nadal szuka szczęścia,choć życia - wyparła.

A przede mną widmo Ojca, lecz młodszego.
Coś chce mówić do mnie, lecz nie słyszę jego.
Wyciągam swe dłonie do drżących,widmowych,
aby ogrzać, przycisnąć,żarów dać kwantowych.

Wkoło tłum ogromny.I martwi i żywi.
Złączeni, skupieni-- i modlitwa z nimi.
Ja wiem, że to chwila...Ile czasu mamy?
Tych, co nas odwiedzą razem powitamy...
/ Paweł Świątkowski/

MIŁYCH,SERDECZNYCH CHWIL WŚRÓD NAJBLIŻSZYCH!