Proszę bardzo: widok z "Grzebyka". 1/2

Zosia prosiła o widok z Grzebyka... :-)

Dziś tam powędrowałam z Alutką, koleżanką która przyjechała do mnie przedwczoraj.

Wędrówka dzisiejsza była fantastyczna!

Niby nie jest to żaden wyczyn: 18 kilometrów po górach. Ale zmęczenie jest.
Takie miłe zmęczenie. :-)

To nie była pierwsza wyprawa na "Grzebyk", oczywiście. Ale daaawno już była ta poprzednia, kilka lat temu.

Trochę wrażeń też było.
Pierwsze - spotkanie z czarną zygzakowatą żmiją, która ewidentnie chciała ukąsić Alę. Po prostu żmija spała w trawach tuż przy szlaku, a Ala przechodziła blisko i ją obudziła.
I przestraszyła tym samym.

Na szczęście nic się nie stało, zauważyłam w porę, a koleżanka wykazała się przytomnością i refleksem. Odskoczyła błyskawicznie.

Wyjątkowo aktywne dziś były gadzinki, trzy sztuki spotkałyśmy na szlaku.
Dwie pozostałe nie chciały wchodzić z nami w konflikt, od razu odpełzły świńskim truchtem na nasz widok. ;-)

Na Grzebyku - miła niespodzianka.
Moja koleżanka jest wielką zwolenniczką małych czarnych kurdupelków - czyli jagód.
Kiedy przyjeżdża, zawsze wyciąga mnie do lasu na zbieranie tychże, a ja nie lubię, bo toto małe i przy samej ziemi rośnie, schylać się trzeba i "na kucaka" zbierać, wrrrr...

Nie rozumiem: co by komu przeszkadzało, żeby jagody miały wielkość jabłek i rosły na krzakach wysokości metra? ;-)

W tym roku czarne kurdupelki zastrajkowały i u nas nie obrodziły, za to na Grzebyku - znalazłyśmy wielkie ich bogactwo, rosnące grzecznie i rozsądnie na skarpach wzdłuż szlaku, nie trzeba było się schylać.
Alutka zadowolona, ja też. :-)

Pogoda współpracowała z nami zgodnie, pod wieczór wróciłyśmy do chatki zmęczone, ale wielce zadowolone i z fioletowymi otworami gębowymi. ;-)

Jutro tez połazimy trochę, faaaajnie było. :-)