Myślę, że gor­sza jest pus­tka spo­wodo­wana tym, że na ni­kim Ci nie za­leży. Gdy jes­teś zra­niona płaczesz w po­duszkę, zag­ry­zasz do krwi wargę, o kimś myślisz, cier­pisz za coś, za wspom­nienia, za dru­giego człowieka. Bez obiek­tu wes­tchnień jes­teś pus­ta, obojętna. Kładziesz się spać i nie roz­myślasz o tym co zro­bić by on cię zauważył. Wsta­jesz ra­no i nie uśmie­chasz się. Ni­by jest bez­pie­czniej, bo bez bólu, ale wy­palasz się po­woli.