(16)
sarkofag z doczesnymi szczątkami pary książęcej: Wiktora Amadeusza i Elizy Hessen-Rothenburg. Dokładnie w dzień swoich 41. urodzin, 2 września 1820 r., przyjechał do Raciborza. Towarzyszyła mu zaślubiona osiem lat wcześniej druga żona, księżna Eliza zu Hohenlohe-Langenburg. Razem odebrali honory od władz miasta, bractwa kurkowego i mieszczan, obejrzeli stary piastowski zamek i pojechali do Rud, które obrali za swoją rezydencję. Wiktor z troską podszedł do gospodarki swojego księstwa, czyniąc jednocześnie nowe znaczne zakupy ziemi, m.in. w powiecie toszecko-gliwickim. Niestety, już w 1830 r. został wdowcem. Ukochana Eliza zmarła na dyzenterię podczas podróży z Wiednia do Bratysławy. Jej ciało złożono do krypty cysterskiej pod kaplicą maryjną kościoła w Rudach. Podłamany tragedią Wiktor rozpoczął jeszcze w 1832 r. budowę pałacu w Zębowicach, ale nie nacieszył długo nową budowlą. 12 listopada 1834 r. doznał tu śmiertelnego wylewu. Jego ciało złożono obok żony w Rudach.https://slaskie.travel/news/21834/slawa-rodu-von-ratibor
karbo 2023-11-11
W roku 1820 budynki klasztorne otrzymał od rządu pruskiego a po jego bezpotomnej śmierci siostrzeniec jego żony – Wiktor von Hohenlohe-Waldenburg-Schillingsfürst. Otrzymał on od króla pruskiego Wilhelma IV, tytuł księcia oraz prawo do używania tytułu księcia raciborskiego (von Ratibor). Klasztor rudzki stał się w ten sposób siedzibą pierwszego księcia raciborskiego, który rozpoczął przebudowę klasztoru na rezydencję magnacką. Szczególnym zmianom poddane zostało otoczenie klasztoru, wokół którego wytyczono park i wyburzono część budynków gospodarczych. Po przebudowie pałac w Rudach miał 120 sal, gabinetów, pokoi gościnnych z łazienkami, buduarów i innych[3]. Kolejni właściciele Rud to potomkowie pierwszego właściciela, otrzymujący pałac drogą dziedziczenia. Dobra rudzkie pozostały w rękach rodu von Ratibor do 1945roku
(komentarze wyłączone)
