czekałam...
Ludzie myślą, że są najlepsi, najbardziej doceniani i najmądrzejsi.
Nie wszyscy, lecz większość z nich jest w wielkim błędzie.
Ci, którzy myślą o sobie jak o kimś wielkim okazują się zerem.
Są doceniani i szanowani tylko `na głos`, w dużej grupę ludzi o różnych poglądach,
a jeżeli grupa ta się zmniejsza zostają
obgadywani, zbluzgani, zmieszani z błotem - często nawet o tym nie wiedząc. Najczęściej.
W tym całym chaosie zostaje wypchane na sam wierzch jedno, bardzo ważne pytanie. Czemu udajemy i nie potrafimy być szczerzy wprost?
Dlaczego kłamiemy i wprowadzamy ludzi w błąd?
Prawda jest taka, że każdy z nas ma w sobie tchórza,
jednym razem jest on widoczny, drugim próbujący się ukryć.
To właśnie w takim ukryciu zostawiamy to co myślimy, całą szczerość i prawdę. Kłamiemy by się bronić, czuć bezpiecznie i ... ukrywać swoje tchórzostwo.
Czasami chcemy zmienić się w innych ludzi, takich sławnych,
powszechnie lubianych i szanowanych.
Myślimy, że w pewnym momencie nam się to udaje,
ale tak naprawdę nigdy nie osiągniemy tego celu,
ponieważ po prostu nie jesteśmy tymi osobami.
Chwilami pozostaje w nas tylko cząstka tego prawdziwego `ja`,
a reszta to ta osoba udawana, fikcyjna.
Nie często udaje się nam zmienić siebie `psychicznie` i pod względem charakteru. Ludziom wychodzi tylko metamorfoza fizyczna, zewnętrzna, choć ... i ta nie zawsze. Powinniśmy zacząć kochać siebie takich, jakimi jesteśmy, grubych,
czy chudych, zmierzłych, narzekających, wrednych i kochanych.
Trzeba nauczyć się kochać siebie samego, żeby kochali nas inni.
Trzeba dziękować Bogu i tym wszystkim, którzy się do tego przyczynili,
za to co mamy i za to co dopiero możemy osiągnąć, wypracować i mieć.
Bo czy tak trudno jest być sobą?