Barwy życia...

Je­sień ob­sy­puje złotem liście drzew
niebo zachodzącym słońcem urzeka
ba­bie la­to pieści jak cu­dow­ny sen
by zachwy­cić się uśmie­chem człowieka…

A my zmęcze­ni trud­nościami życia
wpa­damy w przeróżne uzależnienia
nie pot­ra­fimy już ma­gią się zachwycić
i uśmie­chać się do piękna, bez znieczulenia…

A prze­cież wys­tar­czy ot­worzyć swoją duszę
zaj­rzeć do wnętrza kwiato­wego dzwonka
dob­rym słowem i czy­nem złe mu­ry rozkruszać
i wno­sić w ser­ca bliźnich od­ro­binę słońca…

Unieść się nad łąką jak anioł jak motyl
zaplątać się w ulot­ność ba­biego lata
pop­ro­sić słońce o pro­mien­ny dotyk
i ema­nować ciepłem aż do końca świata…