(0)
Wśród niebotycznych starych drzew topoli
Lipy jaworu buków i krzewiny
Dziko rosnących traw ścieżka swawoli
Gdzie stary zamek płacze swej ruiny
Odarte z tynku mury pustką świecą
Jak żebrak co się kiedyś życiem cieszył
I patrzy w niebo łzy już lecieć nie chcą
Jak gdyby krzyczał hańba tym co grzeszą
Dokoła zamku muru tkwią wyłomy
Pamiątką sterczą z przeżytej świetności
A wyobraźnią przechodzień świadomy
W blasku księżyca ujrzy tłumy gości
flower 2008-09-17
cudowne zdjęcie
kotki2 2008-09-17
witaj Olu... to prawda... nawet najpiękniejsze zamki popadają w ruinę.... i nasze życie przemija.... jeden tylko nie przemija - Stwórca... :) miłego dnia
reniagg 2008-09-17
extra .....
joann00 2008-09-17
a ja się nie zgadzam! Tak całkiem to te zamki nie przeminęły, nawet coraz częściej są odrestaurowywane, toteż mam nadzieję, że i ludzie i dzieje sobie jakoś poradzą!:-) To, co widzę podoba mi się, a więc czasem przemijanie służy... Wiem, plotę sobie, ale mam dziś bojowo-optymistyczny nastrój!!!:-)
boruch 2008-09-17
fantastycznie,
fotka i klimaty wokół niej.......super:
mucha7 2008-09-17
piekny kolor cegly .... i super slowa .... :))) pozdrawiam serdecznie :)))
noc77 2008-09-17
ładnie,bardzo intensywne
flower 2008-09-18
milutkiego dnia
abell69 2008-09-18
Świetne zdjęcie,cudowna kolorystyka i do tego piękny wiersz:))
gieteiks 2008-09-18
rzecz w tym, że ludzie przeminęli a zamki stoją ... ślicznie wykonana fotka - pozdrawiam ;-)
