Ukaz o odlaniu dzwonu caryca Anna Iwanowna Romanowa wydała w połowie 1730; potem wykonywano rysunki i modele. Właściwe prace przygotowawcze (oraz jedna nieudana próba odlania) trwały około dwóch lat (główną rolę w projektowaniu odegrał ojciec Michała, Iwan Motorin, zmarły trzy miesiące przed odlaniem), a samo odlewanie 36 minut. Późniejsze prace nad napisami i zdobieniami dzwonu ciągnęły się przez półtora roku. Kilku rzemieślników z Petersburga, pod kierownictwem wykształconego we Włoszech Fiodora Miedwiediewa, wykonało wówczas portrety cara Aleksego (fundatora poprzednich wielkich dzwonów Kremla) i carycy Anny Iwanowny Romanowej (fundatorki obecnego dzwonu) oraz pięć ikon, napisy i barokowe ornamenty. W maju 1737 w czasie pożaru Kremla dzwon pękł w dole odlewniczym (w którym cały czas się znajdował) wskutek zalania wodą rozgrzanego metalu przez gaszących pożar. Uszkodzony dzwon, wraz z ułamanym kawałkiem (ważącym 11,5 tony), wydobyto dopiero w 1836 i ustawiono na Kremlu na kamiennym postumencie.