O, jak ostrożnie niosę ciche serce moje;
O, z jaką niezmierną trwogą niosę je przez życie! Omijam drogę, którą torują przeboje, omijam strome ścieżki, gdzie grozi rozbicie! Bo z takim trudem dałam mu ciszę ukojną, z takim trudem zdobyłam dla niego ostoję, przystań dla umęczonych milczącą, spokojną...
O, jak ostrożnie niosę ciche serce moje.
O, jak ostrożnie niosę mój puchar z kryształu.
O, jak z nim trwożnie stąpam wśród drogi mej cichej, z dala od uczt, gdzie pośród płomiennego szału Biesiadnicy trącają w wezbrane kielichy! Gorycz rysę pęknięcia wyżarła w nim wieczną, a z takim trudem, długo, cierpliwie, pomału napełniałam go winem łez, mą krwią serdeczną... O, jak ostrożnie niosę mój puchar z kryształu!