Pierwszy łódzki wieżowiec

Pierwszy łódzki wieżowiec z prawdziwego zdarzenia powstał w latach 1951–1955 u zbiegu ulic H. Sienkiewicza i prez. G. Narutowicza, w miejscu wyburzonych kilku budynków, ale przede wszystkim zabudowań fabrycznych. Składał się z dwóch brył: podstawowej 16-piętrowej oraz przylegającej do niej od północy poziomej 4-piętrowej bryły (ul. H. Sienkiewicza 3). W połowie[potrzebny przypis] 60. XX w., w południowej części działki powstała kolejna 4-piętrowa bryła, stylistycznie nawiązująca do północnej, która architektonicznie dopełniła to założenie. Jest to jeden z przykładów architektury socrealistycznej w Polsce. Początkowo znany pod nazwą „Centrali Tekstylnej” za sprawą pomieszczonych w nim dwóch centrali handlu zagranicznego: Centrali Importowej Przemysłu Włókienniczego „Textilimport” oraz Centrali Eksportowo–Importowej Przemysłu Włókienniczego „CETEBE” Ministerstwa Handlu Zagranicznego (z czasem połączono je w jedno przedsiębiorstwo pod nazwą „Textiimpex”). Po uruchomieniu, w dniu 22 lutego 1956 r., pierwszego w Polsce ośrodka regionalnego Telewizji Polskiej budynek szybko zyskał nazwę „wieżowca telewizji”, chociaż w rzeczywistości został on pomieszczony w jego północnej przybudówce. Potwierdzały ten fakt anteny zamontowane na dachu budynku głównego.