(7)
Ciszą cmentarną ukołysani, z dala od życia i znoju, dobiwszy wreszcie cichej przystani, odpoczywają w pokoju. Nad nimi drzewa szumią cichutko, sypiąc pożółkłe liście, wielu z nich może żyło zbyt krótko, krócej niż zwykle trwa życie. Na grobach wieńce, na grobach kwiaty, wśród nich płomyki lśniące,- dowód pamięci tym, co w zaświaty odeszli w wiecznej rozłące. Dzisiaj ożywa ból przypomnienia widny w zadumie na twarzach, w myślach się jawi postać z imienia, wstaje z przeszłości cmentarza. Ileż to mogił po świecie całym w jesiennych mgłach spowitych, ileż tam ludzi legło wspaniałych, co wspięli się na szczyty życiowej sławy i powodzenia. Jedna ich dola na końcu. Wszystkich jednako przykrywa ziemia, każdemu świeca płonąca świeci na grobie przez tę godzinę, by znów na długo zagasnąć. A na cmentarze na powrót spłynie cisza i spokój, i ciemność.
Elżbieta Daniszewska \"Zaduszki\"
dodane na fotoforum:
