(12)
Prerie w Albercie, Kanada. Jedziesz i jedziesz, wszędzie trawa, płasko jak na Podlasiu i zastanawiasz się, czy ta wyprawa, żeby zobaczyć jakiś tam kamień ma w ogóle sens.
{ Dygresja: Lata całe temu wybraliśmy się do Plymouth w Massachussetts żeby zobaczyć słynną skałę, do której wedle podań dobili pierwsi osadnicy z Anglii w 1620 roku. Tyle się człowiek naczytał o Williamie Bradfordzie i statku Mayflower, że oczekiwał ogromniastego głazu budzącego szacunek. Tym czasem kamień cieszący się taką estymą wygląda na niewiele większy niż te, które ostatnio wydłubywaliśmy z ziemi przy okazji sadzenia drzewek! Spojrzeliśmy na to wtedy ( ogrodzone, opisane , a jakże!) stwierdziliśmy :eeeee ;) i pojechaliśmy dalej.}
Wracam do tych formacji na zdjęciu.Na tym płaskim terenie wygląda od czapy- serio! Prawie szukasz niesfornego dziecka, które nim rzuciło gdzieś z gór, które ciut widać bardzo daleko na linii horyzontu. Waży toto 18 ton. Pękło w środku i teraz wygląda jak dwa kamory. Mierzy sobie 41 na 18 metrów i jest częscią ścieżki takich głazów narzutowych. Scieżka liczy 930 km ( sic!) i ciągnie się wzdłuż pogórza Gór Skalistych od Montany, przez granicę, aż do Alberty w Kanadzie. Jest pochodzenia lodowcowego, a w linii czasu datuje się na późną fazę Plejstocenu ( tarant). Stojąc w majestacie tej skały myślisz sobie o sile natury, o lodowcach i ich topnieniu i o tym, że może tu właśnie kiedyś jakiś wielki ssak ( na przykład mamut włochaty czy piżmowół ) przyglądał się temu myśląc: i na kiego grzyba tu taki kamień przywaliło?
Podobał się nam znacznie bardziej od Plymouth Rock. Był sam samiuśki i dojechaliśmy doń przez małe, fajniutkie miasteczka zażerając się czereśniami kupionymi u Indian jeszcze w Montanie. Czereśnie były białe i czerwone, odmiany Cherokee- najlepsze jakie kiedykolwiek jadłam. I to byloby na tyle w sprawie eratyka w Albercie.
P.S. Jak, do stu piorunów, ktoś to zważył? ;)
dodane na fotoforum:
