budzisz się rano, już prawie spakowany

z dziwnym uczuciem ni to radości ni to żalu- powodem zaś tych sprzecznych emocji jest to samo: wyjazd. I chciałoby się człekowi jeszcze nahapać się tych widoków, tych fal, tego nieba jakkolwiek groźnego. Więc jeszcze spacer. I przepychające się przez chmury paskowane światło. Wiesz już, że zatęsknisz do tego. Wiesz już, że raczej tu już nie wrócisz. Nie dlatego, że nie chcesz tylko dlatego, że tyle jeszcze zostało innych miejsc na Ziemi, które chciałoby się zobaczyć. Patrzysz na ten spektakl pozornie statyczny, a wszak wszystko tu żyje. I cieszysz się już jedynie- bez żalu- cieszysz się tą chwilą, że była ci dana.