Narok. Pierwsze wzmianki na temat Naroka pochodzą z roku 1234. Wtedy to po raz pierwszy wymieniono nazwę Naroci, która pierwotnie oznaczała podatek/płacenie danin. W 1687 roku istniała już nazwa Narok, która przetrwała do dnia dzisiejszego. W 1752 roku pojawia się pierwsza wzmianka na temat właścicieli wioski. Zarzadzała nią hrabina Luisa Eleonora von Beess z domu Skerbensky, właścicielka dóbr lewińskich. Właśnie za panowania tejże rodziny zbudowany został tamtejszy dwór. Pod koniec XVIII w. Narok został odłączony od ziem rodu von Beess. W 1783 roku nowym właścicielem został major gwardii królewskiej Gottlob Albrecht von Sauerma. Kolejna zmiana nastąpiła na początku XIX wieku, kiedy posiadłość przeszła w ręce starosty Reinharda. W 1834 roku jego córka, generałowa von Schmiedeberg sprzedała posiadłość braciom Guradze. Bracia Guardze nie dbali jednak o majątek i doprowadzili go niemal do stanu ruiny. Dlatego po ich śmierci, w roku 1858 Narok sprzedano na licytacji za bardzo niską cenę 43.170 talarów. Kupił go Fryderyk Wichelhaus, który natychmiast poddał pałac całkowitej przebudowie (1859-1869) w stylu anglikańsko-bizantyjskim. Z dawnej formy pałacu nie pozostało nic. W 1904 roku pałac wyceniono już na 146.116 talarów, co oznaczało, że podczas panowania Wichelhausa cena majątku wzrosła trzykrotnie. Po śmierci Fryderyka von Wichelhausa w 1919 roku majatek przejął jego najstarszy syn, Fryc von Wichelhaus. W latach dwudziestych ubiegłego wieku, podczas kryzysu gospodarczego, posiadłości groziło bankrutctwo. Dlatego po roku 1926 majątek objął syn Fryca, Piotr von Wichelhaus. Przez kolejne lata, przy pomocy spółki właścicieli ziemskich ”Schlesische Provinziale Landschaft”, doprowadził majątek do dawnej świetności. W styczniu 1945 roku, w obawie przed nadciągajacym frontem, rodzina von Wichelhaus opuściła majątek. Dwa lata później, 29 grudnia 1946 roku, Piotr von Wichelhaus zmarł w Berlinie. Podczas styczniowej ofensywy Rosjanie zajęli dwór przekształcając go w sztab wojskowy. Po wojnie pałacowe salony zamieniono na mieszkania dla pracowników utworzonego w tym miejscu PGRu. Po kilkudziesięciu latach socjalistycznego gospodarowania pałac doprowadzono do ruiny. W roku 1997 sprzedano go Marzenie Horwat-Natoli, właścicielce podobnego obiektu we Frączkowie. Pałac przez ostatnie dziesięć lat stał jednak opuszczony.