Chciałabym zniknąć
zapaść się pod ziemię
nie czuć
nie istnieć
nie cierpieć
nie śnić
nie budzić się
nie ranić się
nie słyszeć siebie
nie widzieć
nie musieć

---
Są tylko te odłamki czasu
chwile przetarte i mgłą stojące
kiedy otwieram oczy naprawdę
dogłębnie i dobitnie czuję
te ostrza ślizgające się po żyłach
paznokcie wbijane w skórę
palce drążące w otchłani do serca
wtedy najbardziej cierpię
to trwa zawsze wieczór
taki wydarty z dnia, bez daty
niezapamiętany, tylko wyryty gdzieś
pod milionami innych w duszy
jak kolejna kreska do celu,
który nigdy nie będzie celem
myślę teraz, że za tą ostatnią jest śmierć
więc może lżejsza pustka
i to, ta prawdziwość
ten ból istnienia trwa i gaśnie,
wraz ze świtem ta rzeczywistość
znika, abym mogła znów przebudzić się
we śnie
i żyć dalej z workiem na głowie,
wchodzić z każdym dniem głębiej w starość
z workiem na mózgu