cd... Pustynia Kalahari (Fot. 1 i 2)

https://pl.youtube.com/watch?v=BHKKOhMv_RM

A zatem, jechaliśmy na Kalahari i jak to w Afryce, drogami o bardzo różnej jakość, chociaż na ostatnim odcinku (od zdjęcia skrętu na lewo…) pozostało już tylko 45 kilometrów, ale był to odcinek podróży, który dał się nieźle we znaki. Myślałam, że rozsypią się moje kości i wyniosą je już tylko w worku… Widoki wynagradzały tę subtelną niedogodność, a co tam… raz się żyje, a kiedy znowu będę na Kalahari, nie wiem, zatem postanowiłam to dzielnie znieść i trzymać się cało. Na szczęście już po pustyni jechało się znośnie. Dojechaliśmy do bramy, zapłaciliśmy myto (dla tubylców taniej, dla turystów o wiele drożej!, a jakże). I dalej w drogę na swoje stanowisko „campingowe”. Dopiero na miejscu zrozumiałam sens przygotowania do tej wyprawy…
Byliśmy sami… w tym ogromie… dzikim miejscu…, słychać nie to, do czego moje ucho nawykło, zapadał zmrok, co jeszcze bardziej potęgowało moje obawy o przetrwanie… I chociaż wykupuje się miejsce … to nie widać obok innych, takie to są odległości. Władze parku dbają o ludzi żądnych wrażeń. Teraz zrozumiałam, po co nam WSZYSTKO… a nawet jeszcze więcej, bo oprócz jedzenia, wody do picia, gotowania i mycia siebie i naczyń (modliłam się podczas trzęsawki na drodze o to, by ta woda dojechała… by się nie rozlała…bo inaczej byłaby makabra, tak, moi Drodzy… warto docenić znaczenie wody!!!). Jedzenie, garnki, mydło, siekiera, zapałki, latarki, namioty i osprzęt cały… i deska do krojenia, i drzewo – pół samochodu drzewa, by można było przetrwać….
I pewne zasady… zapamiętałam najważniejszą…namiot ma być zasunięty, pod żadnym pozorem nie wychodzić z namiotu w nocy, choćby się było ciekawym, co to lub kto to tłucze nam garnki, choćby nie wiem jak się chciało co innego… !!!
Do jutra… kolorowych snów

dodane na fotoforum:

• Afryka