Terry Pratchett

Po­win­no is­tnieć słowo ok­reślające mik­rosko­pijną is­kierkę nadziei, którą człowiek boi się dos­trzec w lęku, że sa­mo spoj­rze­nie ją zga­si, jak przy próbie obej­rze­nia fo­tonu. Może tyl­ko cze­kać przy niej, pat­rzeć obok niej, pat­rzeć po­za nią, aż sta­nie się dość moc­na, by zais­tnieć realnie.