(7)
Nieładnie czytać czyjąś korespondencję, no ale taką historyczną to chyba można:
Z prawej napisano: "Ja cię kocham czternaście razy; ale nie zawsze
reisenen Polen.
No i jak tu zrozumieć to, szczególnie w kontekście konstatacji poniżej widokówki, którą przetłumaczyć można:
Zemsta jest słodka!!!!
_________________________________________________________
Wraz z wprowadzeniem tramwajów elektrycznych koniecznym stało się ustawienie dość gęstej sieci słupów trakcyjnych. Co ciekawe te pierwotne stalowe słupy kratownicowe w wielu miejscach Łodzi funkcjonują dotychczas. W celu uniknięcia kolizji z przewodami telefonicznymi w miejscu się ich krzyżowania założono siatki druciane. Jednocześnie zastanawiano się nad zapewnieniem bezpieczeństwa ruchu kołowego, opartego na transporcie konnym i ruchu pieszego. W tym celu wyeliminowano ciężki transport towarowy przesuwając go na ulice równoległe. To samo dotyczyło też welocypedystów. Policmajster wydał zarządzenie aby ruch kołowy odbywał się z prawej strony jezdni, aby woźnice nie ścigali się i uważnie słuchali dzwonków tramwajowych. Jeden dzwonek oznaczał, że tramwaj zatrzymuje się, dwa - że rusza, trzy i więcej - że niebezpieczeństwo. Mimo tych środków ostrożności, zanotowano w marcu 1899 r. trzy wypadki śmiertelne.
Wraz z szynami tramwajowymi układano na Piotrkowskiej - na cementowo-betonowym podłożu - drewnianą, sosnową jezdnię. Obrzeża Piotrkowskiej otrzymały kostkę granitową, a rynsztoki - kamień polny. Nie okazało się to rozwiązanie dobrym i perspektywicznym. Już po 10 dniach od zakończenia robót zepsuła się kostka drewniana przed "Grand Hotelem" i sklepem Orłowa. W czasie deszczu kostka pęczniała, a przy ożywionym ruchu ścierała się już po pięciu latach.
Wszystkie informacje za "Ulica Piotrkowska" Anna Rynkowska
