Wierzby to rekwizyt polskiego krajobrazu...

Czas wierzby

Dni mijały jak słońce zachodzące
Noce przechodziły jak gwiazdy tańczące
Wierzba czekała na jego nadejście
Lecz ujrzała smutek przyrody

Mijały pory roku jak przypływy i odpływy
Czy to deszcz padał czy słońce świeciło
Czy to puchy śniegu cię kryły
Tyś czekała w nieustannej nadziei

Wszystko się zmieniało w rytmie natury
Krajobraz barwny raz szary widziany
Zwierzęta różnorodne przychodzące raz odchodzące
A Ona czernieje jak ziemniak nietrwały

Wspomina dni kolorowe
Jak lato w pełni rozkwitu
Czy tęczowej jesieni w spokoju idącej
Czas idei w korzeniach jej płynącej

Wspomina nuty nieznane
Będące nieufnością i podejrzeniem
Lecz po paru aktach bariery znikły
Gdyż z tego samego źródła wypłynęły

Słyszy w ciąż słowa wypowiedziane
W testament zapisane pieczęcią podbite
Przekonanie budowy rozpoczęcia
Której żadna siła nie zatrzyma

Lecz wiele ma myśli myszkujących po koronie
Są różne lecz nie spójne
Daje mnogość pytań nieznanych odpowiedzi
Zjawiska odnoszące się do nich

Tak na pagórku się wznosi
Wierzba szukająca spójności
Lecz żywica rzadka jak woda roni
Bo serce czuje a umysł odgania

Chmury czarne jak smoła nadciągają
Wierzba lękliwa czy przechowa testamentu słowa
Czy domu który budować zaczęła
Determinacja burzy nie zachwieje konstrukcji ?
Czy podoła przeciwnością losu ?

Autor : rozdarty666