Zmierzch bogów 5

Widziałam anioła, stanął uśmiechną się, dwa, a może trzy razy myśląc o pustce przestrzennej wibracji. Nasze anioły nie krzyczą, nie tańczą, nie mają skrzydeł, bezgłośnie wołają w naszej wyobraźni, galaktycznym marazmie, magicznej pełni iluzorycznej przestrzeni. Jestem tylko strumieniem Twojego kaprysu i Twej pomyłki, więc nie baw się moją mozaiką, bo tylko ja zawieszam białe perły na sznurze swego przeznaczenia...
(anixja)