Zimowa samotność
Ziemia czuła się zimą samotnie,
słońce zza chmur wyjrzało czasami,
czerwone, zawstydzone sromotnie,
a mróz srodze dokuczał nocami.
Zwierzętom przetrwać pomagała,
tuliła sarny, kuropatwy, zające,
przemarznięte w ramiona brała,
ogrzewała, jak ją kiedyś słońce.
Odpoczywała, nabierała siły,
pod ogromnym puszystym kocem.
O świecących choinkach śniła
poprzez długie zimowe noce.
W białej sukni darowanej od zimy
cudownie, niewinnie wygłąda,
obsypana brokatem śnieżynek,
coraz dłużej słońce na nią spogląda.
Marzy o nim zatopiona w bieli,
spokojna, cicha, już się nie smuci,
tak ponętna w śnieżnej pościeli.
Z wiosną miłość znowu powróci.
/Hanna G./
https://www.youtube.com/watch?v=dQ2B5GOhv1g