W niedzielnym słońcu poranka...

<Ranek niedzielny> Leopold Staff

W niedzielnym słońcu poranka
Drogi są cichsze i pustsze.
Świat zda się we śnie widziany,
Jakby odbity był w lustrze.

Urokiem świętej godziny
Ziemia się w zjawę przemienia
I błękit boski przepaja
Czarowna nicość marzenia.

Na łąki, pola, na gaje,
Na chaty z sadami niskimi
Spływa anielska pogoda
I pokój ludziom na ziemi.

Czy mi się zdaję, że widzę
Stojąc na wzgórza wierzchołku,
Że z palmą w ręce ktoś w dali
Jedzie na małym osiołku?