Podbiał

Surowcem zielarskim są kwiaty zbierane podczas rozkwitania oraz młode dobrze rozwinięte liście bez ogonków. Kwiaty zerwane zbyt rozwinięte dojrzewają podczas suszenia i zamieniają się w puchowe koszyczki, które należy usuwać z suszu.

Kwiaty podbiału zawierają olejek eteryczny, śluzy, flawonoidy, karatenoidy, fitosterole, gorycze, garbniki, sole mineralne, zwłaszcza azotan potasu, kwas jabłkowy, winowy i galasowy. W liściach podbiału jest około 8% śluzów, garbniki, olejki eteryczne, gorzki glikozyd, fitosterole, tłuszcze, flawonoidy, cholinę, sole mineralne zawierające potas, sód, magnez, cynk, fosfor, siarkę, chlor, krzem, aluminium i inne związki.

Podbiał był stosowany jako środek wykrztuśny w starożytności i w średniowieczu. W medycynie ludowej stosowano odwar z liści do przemywania owrzodzeń, żylaków i obrzęków ciała. Odwar z liści działa powlekająco, ściągająco, wykrztuśnie, przeciwskurczowo oraz słabo przeciwbakteryjnie na błony śluzowe układu oddechowego. Kwiaty podbiału wykazują słabsze działanie powlekające i ściągające lecz silniejsze działanie rozkurczowe (mają mniej śluzów a więcej olejku i flawonoidów). Stosuje się je do leczenia łagodnych, przewlekłych nieżytów górnych dróg oddechowych i suchego kaszlu u osób starszych. Preparaty z liści podbiału stosuje się w nieżytach górnych dróg oddechowych, nieżytach gardła u palaczy i przewlekłym zapaleniu oskrzeli.