Chocim

Wiek XVII znaczyły wielkie wojny toczone przez Rzeczpospolitą. W 1620 armia polska pod dowództwem hetmana Stefana Żółkiewskiego poniosła klęskę pod Cecorą. W tej sytuacji nie ulegało wątpliwości, że następnego roku potęga turecka ruszy na Polskę. Sejm uchwalił nadzwyczajne, osiem razy podwyższone podatki na wojsko i wojsko polskie dowodzone przez hetmana Jana Karola Chodkiewicza przekroczyło Dniestr pod nieodległym od Kamieńca Chocimiem oraz założyło warowny obóz pod zamkiem na prawym, mołdawskim brzegu rzeki. Dołączyły do niego wojska zaporoskie Piotra Konaszewicza Sahajdacznego po tym, jak rada kozacka postanowiła wesprzeć Rzeczpospolitą.

Przyjęcie walki z Turkami mając za plecami szeroką rzekę było nader ryzykowne, w razie niepowodzenia uniemożliwiało odwrót. Z drugiej strony gwarantowało to zaporoskim sojusznikom, że Polacy i Litwini naprawdę zamierzają się bić i nie chcą się zasłonić kozackim kosztem.

Obrona Chocimia stanowi piękny przykład współdziałania polsko-litewsko-kozackiego. Przeszła do historii nie tylko Polski, ale i Ukrainy, a koło zamku chocimskiego stoi dziś pomnik narodowego bohatera Ukraińców Piotra Konaszewicza Sahajdacznego. Dla podtrzymania ducha wojska wiadomość o śmierci schorowanego hetmana Chodkiewicza zatajono, została ona dopiero rozgłoszona przez Turków, którzy jak się okazało, posiadali niemało szpiegów w polskim obozie. Warto wspomnieć, że w obronie Chocimia uczestniczył także 25-letni królewicz Władysław, późniejszy król Polski. Po tych zmaganiach wojennych stanął pokój, ale wiadomo było, że następna wojna z ekspansywnym imperium osmańskim musi znów kiedyś nastąpić.(fragment opisu z internetu)