Legenda mówi o tym, że cudowny obraz pojawił się na starej lipie, która rosła przy cerkwi w Łopience. Córka kniazia ujrzała ognistą kulę. Niesamowite zjawisko zgasło tuż przy świątyni. Gdy dziewczyna podeszła w to miejsce, ujrzała na drzewie wizerunek Matki Bożej. Łopienka należała do parafii w Terce i ówczesny jej proboszcz chciał go umieścić w swojej świątyni. Woły, które ciągnęły wóz z cudownym obrazem, stanęły w Polankach i uklękły, nie chcąc dalej ruszyć. Podobnie było z kolejną parą bydła i powtórną próbą wywiezienia ikony. Obraz wrócił więc do Łopienki, gdzie dla Matki Bożej Łopieńskiej zbudowano zupełnie nową, obszerną cerkiew i umieszczono ją w głównym ołtarzu. Wokół wizerunku zaczęły dziać się liczne cuda. Tradycja podaje m.in. przykład z XVIII w. Otóż pewna matka wychowywała samotnie niemą córkę. Latem kobieta pracowała przy sianokosach, a dziecko bawiło się nieopodal. Ponieważ był to upalny dzień, dziewczynka poszła nad strumień, aby napić się wody. Nagle ujrzała jasność, spostrzegła Matkę Bożą z Dzieciątkiem Jezus i przestraszona krzyknęła: „Mamo!”. Wtedy odzyskała mowę. Wieść o niezwykłym uzdrowieniu szybko rozniosła się po okolicach.